جلسه مشترک انجمن های ادبی خوانسار و گلپایگان

وزهای پنجشنبه هر هفته انجمن های ادبی « فانوس- عِلوی » گلپایگان در کتابخانه حضرت آیت ا.... محمدی تشکیل جلسه می دهند مسئول انجمن ادبی عِلوی ؛ ابوالقاسم طالبی است و مسئول انجمن فانوس را علیرضا طاهری نیا بر عهده دارد .

به مناسبت  سیزدهم رجب سالروز میلاد مولود کعبه حضرت مولی الموحدین امام علی «ع» و بنا به دعوت انجمن های ادبی گلپایگان اعضای انجمن ادبی هنری وهاج خوانساری در سالن برگزاری جلسات حضور یافته و با حضور « مدیران انجمن ها – فرماندار گلپایگان – رییس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی و اصحاب رسانه » به ارائه آثار ادبی پرداختند .
  از پانزده تا شصت ساله در این جلسه شرکت داشتند و لیکن اکثریت را جوانان بیست ، سی ساله تشکیل می دادند که نویدی بر رشد و پویایی است و با هدایت صحیح ذائقه ها می تواند سرمایه ساز باشد ؛ سرمایه ای که ارزشمند بوده و جایگزینی ندارد.
 در این روزها شعر طنزی از علیرضا طاهری نیا در روزنامه بیان گلپایگان چاپ شده که بحث های زیادی را به دنبال داشته است .
 طاهری نیا اظهار می دارد در فضای مجازی از این نوشته ؛ نقدهایی صورت گرفته و فضای ایجاد شده است که با فضای ذهنی من برای سرودن آن شعر فاصله ی بسیاری دارد و چون مخاطبان فضای مجازی از ابعاد مختلف ؛ گوناگون هستند ؛ برداشت های چند سویه ای از آن داشته اند که مرا از هدف اصلاحی و اصلی ام دور می کند و با توجه به سطح دریافت مخاطبان قادر به تجزیه و تحلیل بطن شعر در فضای مجازی نیستم .
ولی آنچه می توانم بگویم این است که  قصد وانمود ادبی برخی از مشکلات  محل زندگی خود را داشتم تا مسئولین به فکر چاره اندیشی بیفتند ، نه آنکه خواسته باشم تعریضی به محل زندگی ام داشته باشم .
علی اصغر طاهری نیا سروده زیبائی در توصیف خوانسار و روز بیست اردیبهشت قرائت می کنند که تحسین حاضران را برمی انگیزد.

فرماندار و مسئولین شهرستان در جلسه حضور دارند و از فرهنگ و هنر سخن می گویند خوشحال می شویم از اینکه مسئولین این شهرستان با فرهنگ و هنر آشتی دارند.
مسئولین شهرستان گلپایگان اظهار امیدواری می کنند که این رفت و آمدها ادامه داشته باشد تا دو شهرستان از نظر فرهنگی و اجتماعی همانند گذشته همسو و همپای یکدیگر رشد کنند.
 مسئول انجمن ادبی هنری وهاج خوانساری در سخنانی می گوید : «... احساسات انسانها با احساسات شاعران به بازی گرفته می شوند و احساسات شاعر با اندیشه ای به بازی گرفته می شود که شعور او را می سازد و چون شعر از شعور شاعر می جوشد بهترین شعر از آن شاعری است که در احساس و اندیشه در اوج باشد .
شعر چشمه ی جوشانی است که با آموزش و جوشش و کوشش به جریان می افتد.
اگر شعر ونوشته فقط احساس باشد بی ارزش است و اگر صرفاً اندیشه باشد خشک وبی روح است و اگر اندیشه و احساس پای بندی نداشته باشد طرحی انسانی و اعتقادی نمی تواند ترسیم کند و رسالت هدایت و جهت دهی را نمی تواند بردوش کشد .
ما قلم به دستان که احساسات جامعه را در دست داریم باید مطلبی را بر صفحه ی کاغذ جاری سازیم که امروز و فردا و فرداها پاسخگوی وجدان بیدار جامعه باشیم .